اختلال شخصیت اجتنابی (AVPD) چیست؟ | نکاتی که باید درباره AVPD بدانید
بسیاری از مردم با کمرویی می‌جنگند. اما بخش کوچکی از مردم، از کمرویی به قدری رنج می‌برند که باعث دوری شدید اجتماعی می‌شود. در اختلال شخصیت اجتنابی (Avoidant personality disorder)، کمرویی شدید و ترس از رد شدن، تعامل اجتماعی و حرفه‌ای را برای افراد دشوار می‌کند. به دلیل ترس از انتقاد، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است از فعالیت‌های کاری و پیشنهادهای شغلی دوری کنند.
آنها ممکن است در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی به دلیل اعتماد به‌نفس پایین و احساس عدم کفایت، دوری گزینند. علاوه بر این، آنها ممکن است با کاستی‌های خود مشغول کار باشند و فقط در صورتی که فکر می‌کنند رد نمی‌شوند، با دیگران رابطه برقرار کنند. از دست دادن و طرد شدن برای این افراد چنان دردناک است که آنها به جای اینکه ریسک کنند با دیگران ارتباط برقرار کنند، تنهایی را انتخاب می‌کنند.
اختلال شخصیت اجتنابی الگوی پایدار رفتاری است که مربوط به دوری اجتماعی، احساس عدم کفایت و حساسیت به طرد است که باعث ایجاد مشکل در موقعیت‌های کاری و روابط می‌شود. اختلال شخصیت اجتنابی، که با کمرویی و حساسیت شدید نسبت به انتقاد از دیگران مشخص می‌شود، به عنوان یک اختلال شخصیتی Cluster C یا همان اختلال شخصیت اضطراب‌آور و ترسناک شناخته می‌شود.
اختلال شخصیت اجتنابی اغلب با سایر شرایط سلامت روان مانند اختلالات اضطرابی و هراس اجتماعی همراه است. افراد مبتلا به این اختلال به دلیل ترس از رد یا عدم پذیرش، الگویی از اجتناب از خود نشان می‌دهند، که آنها آن را بسیار دردناک می‌دانند. حدود ۲ درصد از جمعیت که به طور مساوی بین جنسیت‌ها تقسیم می‌شوند، این اختلال را دارند.
علائم اختلال شخصیت اجتنابی
در زیر لیستی از علائم متداول مرتبط با اختلال شخصیت اجتناب آورده شده است:
- دوری اجتماعی
- احساس عدم کفایت
- حساسیت به ارزیابی منفی
- اضطراب در مورد گفتن یا انجام کار اشتباه
- نیاز به دوست داشتن
- اجتناب از شرایط به دلیل ترس از رد
- جلوگیری از روابط صمیمی یا به اشتراک گذاشتن احساسات صمیمی
- اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی یا وقایع
- جلوگیری از تعامل در محیط‌های کاری یا نپذیرفتن ارتقا شغلی
- اجتناب از درگیری (“مردم خوشحال” بودن)
- عزت نفس پایین
- عدم ادعا
- خودآگاهی شدید
- خود را به عنوان ناسازگار اجتماعی یا فرومایه مشاهده کنید
- عدم اعتماد به دیگران
- خود انزوایی
- عدم شروع ارتباط اجتماعی
- آنهدونیا (فقدان احساس لذت)
- اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی
- دوری از تصمیم‌گیری
- هوشیار برای علائم عدم تأیید یا رد
- به راحتی توسط انتقاد یا مخالفت صدمه می‌بیند.
- هیچ دوست صمیمی ندارد. فاقد یک شبکه اجتماعی
- مایل نیست خطراتی ایجاد کند یا چیزهای جدیدی را امتحان کند.
- رفتارهای ترسناک و تنش زا
- تفسیر نادرست از موقعیت‌های خنثی
تشخیص اختلال شخصیت اجتنابی
اختلال شخصیت دوری گزین فقط براساس معیارهایی که در دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات ذهنی (DSM-5) مشخص شده است، می تواند توسط یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده تشخیص داده شود. در حالی که یک پزشک خانواده می‌تواند اولین نقطه تماس برای تشخیص باشد. پزشک شما برای تشخیص باید به یک روانشناس، روانپزشک یا متخصص دیگری مراجعه کند.
اختلال شخصیت اجتنابی به طور معمول در بزرگسالان تشخیص داده می‌شود؛ زیرا شخصیت‌های کودکان هنوز در حال پیشرفت هستند، و رفتارهایی مانند کمرویی می‌تواند تجربیاتی عادی در کودکی باشد که بعداً رشد می‌کنند. مطابق DSM-5، شخص باید الگوی مداوم از اجتناب از تماس اجتماعی، بیش از حد حساس بودن در برابر رد و انتقاد و احساس ناكافی داشته باشد. همانطور كه توسط حداقل چهار معیار زیر نشان داده شده است:
- اجتناب از فعالیت‌های شغلی از جمله تماس‌های اجتماعی قابل توجه از ترس انتقاد، عدم پذیرش یا رد شدن
- عدم تمایل به درگیر شدن با دیگران، مگر اینکه یقین داشته باشد که آنها شما را دوست دارند
- عقب ماندن در روابط صمیمی از ترس تمسخر یا تحقیر
- نگرانی از انتقاد یا رد در موقعیت‌های اجتماعی
- بازداری در موقعیت‌های اجتماعی جدید به دلیل احساس ناکافی
- احساس ناسازگاری، ناپایداری یا پایین بودن اجتماعی نسبت به دیگران
- تردید برای ریسک کردن یا انجام کارهای جدید از ترس خجالت
علل اختلال شخصیت اجتنابی
علت اختلال شخصیت اجتنابی ناشناخته است. ژنتیک و عوامل محیطی، مانند رد کردن از طرف والدین یا همسالان، ممکن است در پیشرفت شرایط نقش داشته باشند. رفتار اجتنابی معمولاً در دوران کودکی یا اوایل کودکی با کمرویی، انزوا و دوری از غریبه‌ها یا مکان‌های جدید شروع می‌شود. بیشتر افرادی که در سال‌های ابتدایی خجالتی هستند، تمایل به بیرون آمدن از این رفتار را دارند؛ اما افرادی که به اختلال شخصیت اجتنابی مبتلا می‌شوند با ورود به بزرگسالی به طور فزاینده‌ای ترسناک می‌شوند.
شرایط مرتبط با اختلال شخصیت اجتنابی
اختلال شخصیت دوری گزین ممكن است با انواع دیگر شرایط، از جمله موارد زیر مرتبط باشد:
- اختلال اضطراب اجتماعی
- اختلال شخصیت وابسته
- اختلال شخصیت مرزی
- سوء مصرف مواد
- افسردگی
- گذر هراسی (فوبی مکان‌های باز)
درمان اختلال شخصیت اجتنابی
روان‌درمانی، به ویژه رویکردهای شناختی / رفتاری، ممکن است مفید باشد. داروهای ضد افسردگی اغلب می‌توانند حساسیت به رد شدن را کاهش دهند. ترکیبی از دارو و گفتگو درمانی ممکن است مؤثرتر از هر دو روش درمانی باشد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است توانایی ارتباط با دیگران را داشته باشند و با درمان می‌توان این توانایی را تقویت و بهبود بخشید.
بدون درمان، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی کننده ممكن است به زندگی در انزوا نزدیک شده یا كاملاً تسلیم آن شوند. ممکن است آنها به سمت ایجاد یک اختلال روانپزشکی دوم مانند سوء‌مصرف مواد یا یک اختلال خلقی مانند افسردگی بروند. اگرچه کمرویی نوعی اختلال نیست، در صورتی که کمرویی یا ترس از طرد شدن بر توانایی فرد در عملکرد در زندگی و شکل‌گیری روابط غلبه کند، کمک از ارائه‌دهنده خدمات درمانی یا روانپزشک از اهمیت برخوردار است.
اکثر مبتلایان به اختلال شخصیت اجتنابی به دنبال معالجه نیستند. وقتی آنها این کار را انجام می‌دهند، معمولاً برای یک مشکل خاص زندگی است یا انواع دیگری از علائم مانند افسردگی و اضطراب است که آنها تجربه می‌کنند. اگر این مشکلات برطرف شوند، معمولاً درمان را متوقف می‌کنند. درمان اختلال شخصیت اجتناب كننده، مانند سایر اختلالات شخصیتی، می‌تواند بسیار سخت باشد؛ زیرا این یك الگوی پایدار رفتار است و تشخیص اینكه یك روانشناختی یاری لازم است و می‌تواند مفید باشد، برای شخص دشوار است.
متأسفانه، چشم‌انداز افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی که به دنبال معالجه نیستند بسیار ناخوشایند است. به طور معمول آنها منزوی می‌شوند و به عنوان تنها راهکار مقابله‌ای خود از اجتناب استفاده می‌کنند. از طرف دیگر، هنگامی که درمان با موفقیت انجام شود، می‌تواند به کاهش علائم و افزایش دامنه راهبردهای مقابله‌ای که فرد می‌تواند از آن استفاده کند، کمک می‌کند. شخص مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی احتمالاً همیشه خجالتی خواهد بود، اما اجتناب بر افکار او مسلط نیست.
گفتار درمانی
گفتار درمانی برای اختلال شخصیت اجتنابی شامل درمان شناختی-رفتاری (CBT) ، روان‌پویشی و طرحواره درمانی است. گروه درمانی و آموزش مهارت‌های اجتماعی نیز ممکن است مفید باشد.
درمان شناختی-رفتاری برای یادگیری چگونگی تغییر الگوهای تفکر غیر مفید، مفید است.
روان‌پویشی با هدف آگاهی از چگونگی تجربیات گذشته، درد و درگیری، ممکن است در علائم فعلی نقش داشته باشد.
طرحواره درمانی برای اختلال شخصیت اجتنابی یک رویکرد یکپارچه است که بر روی درمان شناختی-رفتاری و همچنین بسیاری از تکنیک‌های درمانی دیگر ایجاد می‌شود. این مرکز بر رابطه درمانی بین درمانگر و بیمار و هدف از بهبود عملکرد روزانه و کسب بینش در مورد تغییر مبتنی بر درک و مهندسی مجدد تجربیات اولیه زندگی متمرکز است؛ که در آن، بیمار نیازهای کودکی را بیان می‌کند و یاد می‌گیرد تا صدای والدین سالم را توسعه و درونی کند.
۴ مفهوم اصلی طرحواره درمانی
در طرحواره درمانی، بیمار چهار مفهوم اصلی را می‌آموزد:
- طرحواره‌های ناسازگار چگونه الگویی هستند که در طول زندگی تکرار می‌شوند.
این الگوهای به پنج حوزه تقسیم می‌شوند: قطع ارتباط و طرد، اختلال در استقلال و عملکرد، محدودیت‌های مختل شده، مسئولیت بیش از حد و استانداردها، هوشیاری و بازدارندگی بیش از حد. - چه سبک‌های مقابله‌ای به عنوان یک کودک آموخته شده است (مانند فرار، مبارزه)
- از چه حالت‌های طرحواره‌ای برای مقابله استفاده می‌شود؛ و چگونه آنها بی‌فایده هستند (به عنوان مثال، اجتناب ، جدا شدن، انطباق، مجازات).
- نحوه ایجاد حالت‌های سالم در مقابله با بزرگسالان و رفع نیازهای عاطفی اصلی.
دارو درمانی
در حالی که در حال حاضر هیچ دارویی به طور خاص برای اختلال شخصیت اجتنابی تأیید نشده است، اگر فرد دارای اختلالات مرتبط دیگری مانند افسردگی یا اضطراب باشد، ممکن است دارو برای کمک به این علائم تجویز شود. به عنوان مثال، داروهای ضد افسردگی می‌توانند برای بهبود خلق و خو و فقدان احساس لذت، کاهش علائم اضطراب مفید باشند؛ و همچنین ممکن است حساسیت به رد را کاهش دهند.
مهارت‌های مقابله و کنار آمدن
یکی از اولین اقدامات در جهت ارتقاء کیفیت زندگی با اختلال شخصیت اجتناب کننده، شناخت علائم است. با درک علائم خاص خود، می‌توانید با درمانگر خود بهتر کار کنید. دوستان و خانواده خود را در معالجه خود نیز در نظر بگیرید؛ بنابراین آنها درک بهتری از آنچه می‌خواهید خواهند داشت. مراقبت از خود نیز ضروری است؛ از جمله یافتن مهارت‌های مقابله‌ای سالم که مانع از روی آوردن به مواد مخدر یا الکل، سیگار کشیدن، پرخوری یا خودآزاری در هنگام سخت بودن می‌شود.
سخن پایانی ایده‌آل مگ
اگر فکر می‌کنید شخصی را که می‌شناسید یا دوستش دارید با علائم اختلال شخصیت اجتنابی زندگی می‌کند، مهم است که آن شخص را به درخواست کمک تشویق کنید. بدون درمان حرفه‌ای مانند گفتگوی درمانی، بعید است علائم و تأثیرات مرتبط با آنها بر روابط بهبود یابد.
