جاهای دیدنی بارسلونا و کاتالونیا ؛ سفرنامه اسپانیا قسمت چهارم
ایالت خودمختار کاتالونیا، یکی دیگر از ایالات واقع‌شده در منطقه تاریخی اسپانیاست و استان‌های ژیرونا، بارسلونا، تاراگونا و لیده را شامل می‌شود. جامعه خودمختار کاتالونیا منطقه‌ای مثلثی را در گوشه شمال شرقی اسپانیا اشغال می‌کند. این منطقه در شمال با فرانسه و آندورا هم‌مرز است، دریای مدیترانه از شرق، والنسیا از جنوب و آراگون در غرب، همسایگان این منطقه‌اند. برای آشنایی بیشتر با این ایالت زیبا با ایده آل مگ همراه باشید
رشته‌کوه پیرنه کاتالونیا را از فرانسه جدا کرده و حوضه رودخانه ابرو در غرب، مرز این ایالت با ایالت آراگون را تعیین می‌کند. در جنوب غربی حوضه ابرو جای خود را به تپه های ساحلی می‌دهد که کاتالونیا را از والنسیا جدا می‌کنند. جامعه خودمختار کاتالونیا توسط اساس‌نامه استقلال در ۱۸ دسامبر سال ۱۹۷۹ تأسیس شد. دولت متشکل از یک شورای اجرایی به ریاست رئیس جمهور و یک مجلس یک‌جانبه است. شهر زیبای بارسلونا، پایتخت این ایالت است.
بدون شک کاتالونیا یکی از زیباترین مناطق در سراسر اسپانیاست. با گشت و گذار بین شهرهای ساحلی و شهرهای تاریخی آن، به راحتی می‌توان فهمید که چرا این منطقه یکی از محبوب‌ترین مقاصد در میان مسافرانی است که به اسپانیا سفر می‌کنند.
بارسلونا، پایتخت پر جنب و جوش کاتالونیا، شهر ساحلی خیره‌کننده‌ای است که زیبایی و زندگی متاثر از آفتاب همیشه تابان آن، تحسین مسافران را برمی‌انگیزد. مناظر زیبا، معماری افسون‌کننده و جاذبه‌های فرهنگی فوق‌العاده جمع شده در یک شهر که آن را به یک مقصد جذاب توریستی تبدیل کرده‌است. آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای آن نیز بر جذابیت بارسلونا می‌افزاید.
بارسلونا دارای یک محله قرون وسطایی با ترکیب معماری باروک و گوتیک است که فضای تقریباً جادویی دنیای کهن را برای دنیای امروز به ارمغان آورده است. اما بارسلونا از منظر معماری مدرن نیز مشهور است. آنتونی گائودی با ساختمانهای آوانگارد و سورئالیستی خود، بارسلونا را در تاریخ جاودانه کرد. آثار مختلفی در این شهر در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. در ادامه به معرفی تعدادی از جاهای دیدنی بارسلونا و ایالت زیبای کاتالونیا می‌پردازیم:
باسیلیکای خانواده مقدس
باسیلیکای خانواده مقدس، که به عنوان ساگرادا فامیلیا نیز شناخته می‌شود، یک باسیلیکای ناتمام کاتولیک روم در بارسلونا، کاتالونیا، اسپانیا است. این باسیلیکا به نوعی یکی از بهترین جاهای دیدنی بارسلونا محسوب می‌شود . باسیلیکا در معماری رومی به معنی ساختمانی است که برای کاربردهای مختلف به کار میرود این بنا توسط معمار معروف اسپانیایی(کاتالان) آنتونی گائودی طراحی شده است و کارهایی که او در ساختمان انجام داده، بخشی از میراث جهانی یونسکو است. در ۷ نوامبر ۲۰۱۰، پاپ بندیکت شانزدهم کلیسا را تقدیس کرده و آن را به عنوان یک باسیلیکای کوچک اعلام کرد.
ساخت فامیلیا ساگرادا، در ۱۹ مارس ۱۸۸۲، تحت نظر معمار فرانسیسکو دو پائولا دیلار آغاز شد. در سال ۱۸۸۳، هنگامی که ویار استعفا داد، گائودی سرپرستی پروژه را به عهده گرفت. او این پروژه را با سبک معماری و مهندسی خود تغییر داد. ترکیب فرم‌های گوتیک و منحنی‌های الهام گرفته از آرت نوو(هنر مدرن)، از جمله تغییرات انجام‌شده توسط او در این بناست.
گاودی باقی‌مانده زندگی خود را وقف این پروژه کرد و پس از مرگ در سردابه این باسیلیکا دفن شد. در زمان فوت وی در سال ۱۹۲۶، کمتر از یک چهارم این پروژه کامل شده بود. عملیات ساخت فامیلیا ساگرادا به دلیل تکیه بر کمک‌های خصوصی، به آهستگی پیشرفت کرد و با شروع جنگ داخلی اسپانیا، به کلی متوقف شد. در ژوئیه سال ۱۹۳۶، انقلابیون در سرداب بنا آتش‌سوزی به راه انداخته و سپس وارد کارگاه شدند. انقلابیون اکثر نقشه‌های اصلی، طرح‌ها و مدل‌های گچی را از بین بردند، که در نتیجه، به هنگام بازسازی باسیلیکا، شانزده سال زمان متخصصین برای بازسازی مدل اصلی طراحی‌شده توسط گائودی صرف شد.
عملیات ساخت و ساز در دهه پنجاه از سر گرفته شد. پیشرفت‌های صورت‌گرفته در فن‌آوری هایی مانند طراحی به کمک رایانه و کنترل عددی رایانه ای (CNC) موجود در آن زمان امکان پیشرفت سریع‌تر پروژه را فراهم کرده و ساخت‌و‌ساز پنجاه درصد مجموعه در سال ۲۰۱۰ به اتمام رسیده‌است. با این حال، برخی از بزرگ‌ترین چالش‌های این پروژه از جمله ساخت ده سنبله دیگر که هرکدام نماد مهمی در کتاب عهد جدید هستند، باقی مانده است. پیش‌بینی می‌شود که این ساختمان تا سال ۲۰۲۶، صدمین سالگرد درگذشت گائودی، تکمیل شود.
باری گوتیک
محله گوتیک مرکز تاریخی شهر و از بهترین جاهای دیدنی بارسلونا است. از لارامبالا تا ویالایتانا و از ساحل دریای مدیترانه تا روندا دو سن پر امتداد داشته و بخشی از ناحیه سیوتات ولا است. این محله قدیمی‌ترین مناطق شهر بارسلونا را در بر می‌گیرد و شامل بقایای دیوار رومی این شهر و چندین برج دیدنی قرون وسطایی است. با این وجود بخش اعظم محله امروزی مربوط به قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. محله قرون وسطایی یهودیان بارسلونا نیز در داخل این محله قرار دارد.
ساختار باری گوتیک، یک ساختار خیابانی لابیرنت مانند است که در آن، بسیاری از خیابان‌های کوچک به میدان‌های مختلف باز می‌شوند. بسیاری از بخش‌های این محله برای تردد عمومی بسته است و فقط وسایل نقلیه خدماتی و تاکسی‌ها می‌توانند در آن تردد کنند. علی‌رغم نام آن، تعدادی از بناهای گوتیک در این محله قدمت قرون وسطایی را ندارند. در عوض، در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، این محله طی یک پروژه احیای عظیم (پایان یافته در سال ۱۹۲۹ برای نمایشگاه بین‌المللی اسپانیا)، از یک محله معمولی به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده بود. این امر به شهر و منطقه اطراف كاتالونیا اجازه می داد تا تصویر مثبتی از خود را در رسانه‌های جهانی به نمایش بگذارند. احیای بیشتر ساختمانهای موجود و ایجاد ساختارهای نوین گوتیک جدید، تا اواخر دهه ۱۹۶۰ ادامه یافت.
تعدادی از بناهای موجود در این محله عبارتند از: یکی از بخش‌های اصلی صومعه بارسلونا، ساختمان مرکز پیاده‌روی گردشگری کاتالونیا، کاسا پادلاس که در حال حاضر به عنوان موزه تاریخ شهر بارسلونا به کار میرود، کاخ آگیلار که موزه پیکاسو را در خود جای داده است و قصر پیناتلی که در حال حاضر به عنوان مقر حلقه هنری سلطنتی بارسلونا مورد استفاده قرار می‌گیرد.
کاسا میلا
کاسا میلا، که با نام دیگر خود لاپدررا نیز شناخته می‌شود در بخش مرکزی شهر بارسلونا قرار دارد. ترکیبی از فانتزی و کارایی باعث شده این برج معماری به یک جاذبه دیدنی پر از بازدیدکننده تبدیل شود. این نقطه اوج کار آنتونی گائودی است که به عنوان یک ساختمان مدرنیستی متناسب با نیازهای جدید اجتماعی طراحی شده است، بدون اینکه آثار منبع اصلی الهام خود در آن محو شود: طبیعت و اشکال ارگانیک.
هنگامی که پره میلا آنتونی گائودی را مامور ساختن یک ساختمان مسکونی کرد، این فرصت را به او داد تا بتواند یکی از کامل‌ترین آثار خود را اجرا کند. کاسا میلا که بین سالهای ۱۹۰۶ و ۱۹۱۲ ساخته شد، در گوشه ای از گذرگاه گراسیا در بارسلونا واقع شده است. این معمار بنایی حیرت انگیز از طراحی مدرن را ایجاد کرده است. در اطراف آن دو حیاط داخلی بنا شده است که منبع تهویه و نور آپارتمان‌های مختلف موجود در بناست. اشکال منحنی و سینوسی عناصر اصلی داخل و خارج لاپدررا هستند. نمای بیرونی کاسا میلا شبیه دریای در حال حرکت بوده و امواج در تعامل با نقوش جلبک دریایی روی نرده‌های بالکن‌های آهنی هستند. بلوک‌های سنگی بزرگ نمایانگر نوعی پوست‌اندکه اسکلت ساختمان را می پوشاند.
لاپدررا (در زبان کاتالان به معنی معادن سنگ) در واقع نامی است که توسط محلی‌های منطقه به این ساختمان داده شده است که از فرم‌های مدرن گائودیسک شگفت‌زده شده بودند. کاسا میلا در سال ۱۹۸۴ به عنوان میراث جهانی یونسکو اعلام شد. بازدید از سه منطقه برای عموم آزاد است: فضای اتاق زیر شیروانی دارای طاقهای آجری، پشت بام، جایی که دودکش ها هیکل رزمندگان قیام کننده در میان تپه‌های صحرا را مجسم می‌کنند و سرانجام یکی آپارتمان‌های مجموعه.
لارامبلا
قلب زندگی اجتماعی و یکی از جاهای دیدنی بارسلونا در لارامبلا، یک خیابان وسیع و پر از سایه درختان قرار دارد که شهر قدیمی را به دو قسمت تقسیم می کند. لارامبلا از پالاس د کاتالونیا، جایی که کلیسای زیبای رومی قرن دوازدهم سانتا آنا در آن قرار دارد، تا بندر امتداد دارد. این خیابان گسترده که دارای پیاده‌روهای پهن است، با مغازه ها، رستوران ها و کافه های موجود در فضای باز پوشیده شده است که آن را به یکی از محبوب‌ترین پاتوق‌های شهر تبدیل کرده اند.
در طول روز، بسیاری از افراد محلی در اینجا مشاهده می‌شوند که خریدهای روزمره خود را در مرکات د لا بوکریا انجام می‌دهند و شب ها، گروه‌هایی از دوستان و خانواده ها پیاده روی شبانه خود را در لارامبلا انجام می‌دهند تا از هوای تازه و محیطی سرشار از زندگی لذت ببرند. ممکن است با بینندگان با موسیقی زنده، یک نمایش تقلید یا سایر اجراهای غیرمستقیم خیابانی استقبال شود.
لارامبلا در ضلع شمال شرقی آن، با باری گوتیک هم‌مرز است، و پلاچا ریال در اواسط این خیابان، یک مربع زیبا و پوشیده از درختان نخل است که توسط خانه های تاریخی احاطه شده است. این ساختمانهای زیبا دارای طاقهای پر از مغازه، کافه و رستوران هستند. در مرکز این محدوده، یک حوض با سه چشمه به همراه یک شمعدان فلزی قرار دارد که توسط آنتونی گائودی طراحی شده است.
یکی دیگر از بناهای مهم لارامبلا، پالا گوئل است: یک عمارت زیبا که در سال ۱۸۸۶ توسط آنتونی گائو طراحی شده است. مالک لوسبی گوئل حامی بزرگ هنر بود و ساختمان با یک سالن بزرگ گنبدی ساخته شده که برای خوانش شعر و کنسرت های خصوصی در نظر گرفته شده است. این ساختمان طراحی شده توسط گائودی، منعکس کننده ثروت عظیم گوئل است و با دکوراسیون مجلل، منسوجات با ارزش و مبلمان دست‌ساز پوشیده شده است.
کاخ موسیقی کاتالان
کاخ موسیقی کاتالان، یک سالن کنسرت و از منحصر به فردترین جاهای دیدنی بارسلونا، کاتالونیا، اسپانیا است. این کاخ به سبک کاتالونی مدرن توسط معمار لوئیس دومینیک مونتارر طراحی شده و در سالهای ۱۹۰۵ تا ۱۹۰۸ برای استفاده جامعه موسیقی اورفه کاتالا ساخته شده و در تارخ ۹ فوریه ۱۹۰۸ به بهره‌برداری رسید. اورفه کاتالا یک جامعه موسیقی بود که در سال ۱۸۹۱ تأسیس شد و یك نیروی پیشرو در جنبش فرهنگی كاتالونیا بود كه به عنوان رناشنسا (تولد دوباره کاتالونیا) شناخته شد.
بخش اعظم منابع مالی این پروژه توسط مردم عادی کاتالونیا تامین شده است، اما کمک‌های مالی مهمی نیز توسط صنعتگران و بورژوازی ثروتمند بارسلونا انجام شده است. شهروندان ثروتمند بارسلونا که در زمان ساخت کاخ، علاقه زیادی به رناشنسا پیدا کرده بودند، از معمار خواستند در ساخت بنا از مصالح و تکنیک های ساختمانی که نمادی از جامعه کاتالونیا بود، بهره ببرد. در پاسخ به این خواسته، معمار بنا تعداد زیادی از هنرمندان محلی را مامور ساختن مجسمه ها و دیگر المان‌های تزیینی کرد که شهرت امروزه کاخ موسیقی کاتالان به دلیل وجود آن‌هاست.
در سال ۱۹۰۹، کاخ موسیقی کاتالان برنده جایزه بهترین ساختمان ساخته شده در سال گذشته به انتخاب شورای شهر بارسلونا شد. بین سالهای ۱۹۸۲ و ۱۹۸۹، عملیات بازسازی بزرگی تحت نظارت معماران اسکار توسکس و کارلز دیاز، بر روی این بنا انجام شده و بخش‌های زیادی به آن اضافه شد. در سال ۱۹۹۷، کاخ موسیقی کاتالان به همراه بیمارستان د سان پائو به عنوان میراث جهانی یونسکو اعلام شد. امروز بیش از نیم میلیون نفر در سال در اجراهای مختلف موسیقی در کاخ شرکت می‌کنند این اجراها شامل انواع مختلف موسیقی از موسیقی سمفونیک و مجلسی گرفته تا موسیقی جاز و کانچو (موسیقی محلی کاتالان) است.
طراحی کاخ یک نمونه از طراحی متداول دوران مدرنیسم در کاتالونیاست که در آن منحنی‌ها بر خطوط مستقیم غلبه دارند، اشکال پویا بر اشکال ثابت ارجح است و دکوراسیون غنی که بر گل و سایر نقوش ارگانیک تأکید دارد بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. اما برخلاف بسیاری از ساختمانهای دیگر که به سبک مدرنیسم ساخته شده‌اند، باید گفت که طراحی کاخ کاملاً منطقی و بر مبنای کاربرد است.
در ساختمان بنا، از جدیدترین مواد و فن‌آوری‌های موجود در آغاز قرن بیستم (به عنوان مثال، قاب فولادی) استفاده زیادی شده است. همانطور که آرتور بنتون(معمار معرئف آمریکایی)، خاطرنشان كرده است: “از نظر چشمان ناآشنا به معماری بارسلونا، تصور شورشی از زیبایی فاقد هرگونه منطق و یا كنترل، بسیار جذاب به نظر می‌رسد. با این وجود، این ساختمان دقیقاً به دنبال توصیفات معماری و ساختاری است. ساختار در آجر و آهن به وضوح بیان شده است”. در واقع، دیوارهای آن اولین نمونه از سازه‌های دیواری پرده‌ای ( دیوارهایی با چهارچوب‌های نازک و پوشانیده با شیشه) است.
پارک گوئل
پارک گول یکی از زیباترین پارک‌های عمومی جهان و در عین حال از زیباترین جاهای دیدنی بارسلونا است. این پارک در بارسلونا واقع شده و توسط معمار معروف آنتونیو گائودی طراحی شده است. گائودی این پارک را بین سالهای ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۴ به سفارش یوثبی گوئل، برای یک مجتمع مسکونی در نظر گرفته شده برای اقامت شصت خانواده، طراحی کرد. با این حال، این پروژه ناموفق بود و این پارک در سال ۱۹۲۳ به یکی از اموال عمومی شهری تبدیل شد. این پارک با وجود نیمه‌تمام باقی ماندن، هنوز هم یکی از رنگارنگ‌ترین و بازیگوش‌ترین آثار گائودی است.
پارک گوئل، که بنا بود به مخصوص ساکنین مجتمع خصوصی گوئل باشد، پس از تبدیل به اموال عمومی بارسلونا، شهرت جهانی پیدا کرد. در طراحی این پارک، گائودی به تصورات خود اجازه داد تا از چهارچوب‌های از پیش تعیین شده خارج شوند. در حالی که خانه‌های مجتمع را به اشکال طبیعی ترسیم می‌کرد، در اینجا طبیعت را به شکل ستونها، طاق‌ها و گالری‌هایی با ساختارهای مصنوعی کاملاً مخفی شکل می‌داد.
این پارک، یک فضای بازی برای ذهن است: لطیفه‌های بصری، مانند ستون‌هایی که تنه درختان نخل را شبیه‌سازی می‌کنند، قوس‌هایی پوشیده از خرده سنگ که از سطح زمین رشد می کنند و لحاف‌هایی از کاشیهای سرامیکی. بازار سرپوشیده، جاذبه اصلی این پارک است: یک جنگل باشکوه از ستون‌های شفاف که سقف آن تراس وسیعی با چشم‌انداز شهر را تشکیل می‌دهد.
این محوطه با یک سری نیمکت بهم پیوسته با پشتی‌های درخشان احاطه شده‌است. سطح نشیمنگاه نیمکت‌ها پوشیده از کاشیهای سرامیکی رنگارنگ است که بعضی از آنها به صورت تصادفی و بعضی در قالب نقوش منظم آرایش یافته‌اند. این نیمکت‌ها در مقایسه با یک نیمکت سنگی معمولی به طرز عجیبی راحت اند زیرا گائودی یک کارگر خواسته است تا شلوار خود را از تن درآورده و در گچ نرم بنشیند تا شکل صحیح ارگونومیک نشیمنگاه انسان در گچ نقش ببندد. گائودی علم ارگونومی را نیم قرن پیش شناخته و به کار برده بود.
کاسا باتلو
کاسا باتلو، یک ساختمان در مرکز بارسلونا است. این بنا توسط آنتونی گائودی ساخته شده است و یکی از شاهکارهای او محسوب می‌شود. این خانه، در سال ۱۹۰۴ با بازسازی خانه ای كه قبلاً ساخته شده بود، توسط گائودی دوباره طراحی شده و پس از آن چندین بار مرمت شد. دستیاران گائودی، دومینیک سوگرناس، جوزف کانالتا و ژوان روبیو نیز در این پروژه نوسازی نقش داشتند و جزئیاتی به بنا افزودند.
این ساختمان در بین مردم محلی به نام کاسا دل اوسوس(خانه استخوان ها) شناخته می‌شود، زیرا اسکلت بنا دارای اجزای ارگانیک است. این شهر در پاساژ د گارسیا در منطقه ایکسامپیل واقع شده است و بخشی از یک ردیف خانه را که با نام بلوک اختلاف معروف اند را تشکیل می‌دهد. این بلوک شامل چهار ساختمان بوده و توسط معماران مدرنیست بارسلونا طراحی و ساخته شده است.
مانند هر بنای دیگری که گائو طراحی کرده است،در کاسا بالتو نیز مفاهیم هنر مدرن یا آرت نوو به بارزترین شکل خود نمایان اند. به طور خاص در طبقه همکف، زینت آلات غیرمعمول پنجره‌ها، پنجره‌های بیضی نامنظم و اجزای تزیینی سنگی قابل رویت است. تنها چند خط مستقیم وجود دارد، و بخش عمده ای از نما با موزائیک‌های رنگارنگ ساخته شده از کاشیهای سرامیکی شکسته تزئین شده است. سقف حالت قوسی داشته و به پشت اژدها یا دایناسور تشبیه شده است. یک تئوری رایج در مورد ساختمان این است که طراحی گرد شده در سمت چپ مرکز و خاتمه آن در بالای برجک به همراه یک صلیب، نمایانگر عصای سنت جورج (حامی مقدس کاتالونیا، خانه گائودی) است که به پشت اژدها فرو رفته است.
چشمه جادویی
چشمه جادویی) چشمه ای است که در ابتدای آوینگودا ماریا کریستینا در محله مون جویی بارسلونا، کاتالونیا، اسپانیا واقع شده است. این چشمه در زیر پالائو ناسیونال در کوه مون جویی و در نزدیکی پالائو د اسپانیا و پابل اسپانیول در بارسلونا قرار دارد. این چشمه، مانند بیشتر بناها و المان‌های شهری اطراف، برای نمایشگاه بین المللی بارسلونا در سال ۱۹۲۹ ساخته شد. این چشمه ۷۰۰ گالن آب در ثانیه از طریق ۳۶۲۰ جت اسپری می کند تا اثر خود را ایجاد کند. بالاترین چشمه آب ۱۷۰ فوت است.
چشمه جادویی توسط چارلز بوگاس، که در اوایل سال ۱۹۲۲ چشمه های روشن را طراحی کرده بود، طراحی شده است. محلی که این چشمه در آن ساخته شده، محل قبلی چهار ستون بود. ستون ها، نماینده جنبش کاتالونیزم، در سال ۱۹۲۸ به دستور نخست وزیر میگوئل پریمو دی ریورا تخریب شده و در سال ۲۰۱۰ چند متر دورتر از محل اصلی دوباره احداث شد.
بیوگاس طرح خود را یک سال قبل از نمایشگاه ارسال کرد و بسیاری از افراد مسئول، خواستار اجرای این طرح بسیار بلندپروازانه شدند و به دلیل زمان کمی برای تکمیل آن وجود داشت. در این پروژه ساختمانی بیش از ۳۰۰۰ کارگر به کار گرفته شدند. اولین نمایش در ۱۹ مه ۱۹۲۹، روز قبل از شروع نمایشگاه برگزار شد.
این چشمه در جنگ داخلی اسپانیا به شدت آسیب دیده و تا سال ۱۹۵۵ و پس از اجرای تعمیرات ضروری با نظارت بیوگاس، به روی عموم بسته بود. در دهه ۱۹۸۰، موسیقی با نمایش نور همراه شد و ساختار چشمه، به همراه ساختمان (موزه ملی)، قبل از بازی های المپیک تابستانی ۱۹۹۲، کاملاً احیا شد. این چشمه میزبان اجراهای هنری مختلفی مانند پخش فیلم و موسیقی سبک‌هایکلاسیک و مدرن است و آثاری مانند فیلم‌های پدرخوانده، ارباب حلقه ها و گلادیاتور، کنسرت موسیقی فردی مرکوری و مونتسرات کابالی و آهنگ های پاپ مدرن در این چشمه اجرا شده است. اجراها در طول هفته در فواصل نیم‌ساعته برگزار می‌شود و آخر هفته ها در طول فصل تابستان تمدید می شوند.
صومعه پدرالبس
صومعه پدرالبس یک صومعه بازمانده از دوران گوتیک در بارسلونا، کاتالونیا، اسپانیا است. این موزه هم‌اکنون به عنوان یک محل نمایشگاهی مورد استفاده قرار می‌گیرد و میزبان نمایشگاه‌های دائمی در هنر و میراث دوران گوتیک و همچنین نمایشگاه های خاصی است که هر از گاهی در این بنا برگذار می‌شوند. این صومعه در سال ۲۰۱۸ بازسازی و دوباره افتتاح شد. نام این صومعه در قرن چهارده میلادی، پتراس آلباس( در زبان لاتین به معنی سنگهای سفید) بود. در گذر زمان این نام، به نام فعلی تبدیل شده است.
این صومعه توسط پادشاه جیمز دوم آراگون برای همسرش الیزاندا دو مونتکا در سال ۱۳۲۶ تأسیس شده است. این شهر جامعه‌ای از فقرای آبرومند، که اکثراً اعضای خانواده های نجیب بودند، داشت. ملکه یک سلسله امتیازات از جمله حفاظت مستقیم از شهر بارسلونا را از طریق کونسول د سان (شورای صد) به صومعه اختصاص داد، که وظیفه داشت در صورت خطر از آن دفاع کند.
الیزندا همچنین کاخی را در کنار صومعه بنا كرد، جایی كه پس از مرگ همسرش در سال ۱۳۲۷ به عنوان محل زندگی خود برگزید. وی در سال ۱۳۶۷ در آنجا درگذشت. بقایای كاخ در سال ۱۹۷۰ کشف شد. در سال ۱۶۴۰ و پس از وقوع شورش‌هایی بر علیه کاتالان‌ها، راهبه‌های صومعه مجبور به ترک این محل شدند اما تعداد انگشت‌شماری دوباره به این محل بازگشتند. تعداد کمی از راهبه ها هنوز در این مجتمع سکونت دارند. این صومعه در سال ۱۹۹۱ به عنوان یک اثر ملی اعلام شد.
در ابتدا این صومعه (ساخته شده در سنگ سفید، پرتاس آلبس به زبان کاتالونیا) توسط یک رشته از دیوارهایی محافظت می‌شد که امروزه فقط دو برج و یک دروازه از آن باقی مانده است. کلیسا دارای یک شبستان منفرد، با طاق های دنده ای و چند ضلعی است. محراب این بنا به سبک گوتیک و توسط گیوم هوگت ساخته شده است. نما با یک پنجره بزرگ گل رز مشخص می شود.
باغ مرکزی صومعه در درون بنا واقع شده و پوشیده از درختان نخل و پرتقال است و راهروهای احاطه کننده باغ مرکزی صومعه، دارای سه طبقه و به طول ۴۰ متر هستند. راهروها توسط طاقهای بزرگ واقع شده روی ستونها شکل گرفته است، که مرکز قوس‌ها با نماد پادشاهان آراگون و خانه مونتکادا تزئین شده است. آرامگاه ملکه الیزندا، در سنگ آلاباستر، در یکی از بالهای راهرو قرار دارد.
بخش مهم دیگر صومعه، کلیسای مایکل مقدس است که بر دیوار آن چند نقاشی دیواری اثر نقاش معروف فرر باسا نقش بسته است. این نقاشی‌ها که زمان اتمام آنها سال ۱۳۴۶ تخمین زده می‌شود، تأثیر نقاش ایتالیایی گیوتو را بر فرر باسا نشان می‌دهد. خوابگاه سابق صومعه در گذشته میزبان نمایشگاه دائمی از آثار نقاشان معروفی مانند روبنس، کاناله، تینتورورتو، ولیزکز و بیتو آنجلیکو (ویرجین فروتنی، یکی از شاهکارهای وی) بوده است.
خرابه های رومی و سیرک تاراگونا
ویرانه‌های رومی تاراگونا، یا تاراکو به زبان رومی، به دلیل ارزش جهانی برجسته و تمامیت قابل توجه ساختار آنها، در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌اند. این آمفی‌تئاتر در قرن ۲ میلادی ساخته شده است و در ابتدا میزبان نبردهای گلادیاتوری و دعوا با حیوانات بود می‌توانست ۱۵۰۰۰ تماشاگر را در خود جای دهد. آمفی‌تئاتر هنوز هم در وضعیت مطلوبی قرار دارد، اگرچه با ظهور مسیحیت محبوبیت آمفی‌تئاتر کاهش یافته و در قرن پنج میلادی،برخی از سنگهای آن برای ساخت یک باسیلیکا در نزدیکی این محل ۵ مورد استفاده قرار گرفت.
یکی دیگر از بقایای چشمگیر رومی که در شهر تاراگونا یافت می‌شود، سیرک رومی نام دارد که در اوج خود می‌توانسته است میزبان حدود ۳۰،۰۰۰ نفر باشد. سیرک رومی که برای برگذاری مسابقات اسبی و ارابه‌رانی مورد استفاده قرار می‌گرفت، در قرن ۱ ساخته شده و یکی از سیرکهای بسیار مرتفع در غرب اروپا محسوب می‌شود. پروتریوم واقع شده در نزدیکی این محل، یک برج رومی است که بخش‌هایی از شهر را از طریق تونل‌های زیرزمینی به هم وصل می‌کند.
قنات لس فررس
قنات لس فررس (Ferreres Aqueduct) که با نام Pont del Diable نیز شناخته می شود، یک پل باستانی در تاراگونا، کاتالونیا، اسپانیاست. این پل بخشی از قنات رومی است که برای تأمین آب شهر باستانی تاراکو ساخته شده است. این پل در ۴ کیلومتری شمال شهر واقع شده و بخشی از مجموعه باستان شناسی تاراکو است. این قنات چشمگیر رومی در فاصله کمی از شهر تاراگونا قرار دارد و احتمالاً در زمان سلطنت آگوستوس، بین سالهای ۲۷ قبل از میلاد مسیح و چهارده پس از میلاد مسیح ساخته شده‌است.
قنات لس فررس برای انتقال آب از رودخانه فرانکولی به شهرک رومی در تاراگونا به کار می‌رفته. این قنات از دو سطح قوسی ساخته شده است: سطح پایینی با ۱۱ قوس و سطح بالایی با حدود ۲۵ قوس. ارتفاع آب این قنات تا حداکثر ارتفاع ۲۵ متر (۸۲ فوت) می‌رسد.
کلیسای جامع لاسه د اورخل
کلیسای جامع سانتا ماریا د اورخل، به نام کلیسای جامع لاسه د اورخل یا کلیسای جامع اورخل، کلیسای جامعی است که در شهر لاسه د اورخل واقع شده است. کلیسای جامع محل اسقف ها است و به مقدس مریم اختصاص یافته است. کلیسای جامع اورخل با داشتن معماری کاتالا رومانس، به دلیل ویژگی‌های سبک ایتالیایی در تزئینات نما، اثری منحصر به فرد در کاتالونیا به شمار میرود.
این بنای تاریخی منحصر به فرد از اهمیت زیادی برخوردار است، زیرا تنها کلیسای جامع با المان های رومی در کاتالونیا است. بنای اصلی در قرن ۱۲ میلادی ساخته شده است، اما ظاهر فعلی آن نتیجه کار مرمت و انجام شده در سال ۱۹۵۰ است. این مجموعه شامل باسیلیکا، راهروهای دور بنا و موزه دیوسی است. کلیسای جامع که امروزه می بینیم چهارمین مورد شناخته شده از سبک معماری کاتالان – رومی است. سه مورد قبلی با گذشت زمان آسیب دیدند و به تدریج اصلاح و بازسازی شدند.
ساخت کلیسای جامع در سال ۱۱۱۶ بر مبنای طرحی از استاد میسون رامون للمبارد آغاز شد و به همین دلیل یکی از قدیمی‌ترین کلیساهای جامع کاتالونیا است. نام شهر نیز از کلیسای جامع اقتباس شده است.
این کلیسای جامع به مریم باکره، حامی شهر اختصاص داده شده‌است، و دارای یک مجسمه قرن سیزدهمی است که به نام مادر خدای اورخل و همچنین به عنوان باکره آندورا شناخته می‌شود.
این کلیسای جامع در قرن بیستم بارها توسط افراد مختلفی مرمت شده است. اولین عملیات مرمت بنا، توسط جوزف کادافالچ در سال ۱۹۱۸ آغاز شد. بین سالهای ۱۹۵۵ و ۱۹۷۴ کلیسا دوباره احیا شد. در طی این مدت، آثار موجوددر قسمت‌های ناتمام کلیسای جامع با سنگ پوشیده شده بودند. علاوه بر این، برخی از قسمت‌های اضافه‌شده برای بازسازی نمای بیرونی کلیسای جامع اصلی برداشته شد. بخشی از نما ترمیم شد و فضای داخلی اصلاح شد که به دلیل پوشش گچی که در قرن ۱۸ به آن اعمال شده بود، تا حدی ازهم‌گسیخته شده بود.
قلعه کاردونا
قلعه کاردونا مسلما مهمترین قلعه قرون وسطایی در کاتالونیا و یکی از مهمترین قلعه‌های اسپانیاست که در بالای تپه‌ای مشرف به دره رودخانه کاردنر و شهر کاردونا واقع شده است. قلعه کاردونا در سال ۸۸۶ توسط جفری ال پیوس ساخته شده و در طی قرون متمادی مورد بازسازی و مرمت قرار گرفته است. هم اكنون عناصر رومی و گوتیک در ساختمان قلعه وجود دارند و قدمت درهای چوبی آن به قرن ۱۱ و ۱۲ میلادی می‌رسد.
مساحت قلعه بیش از ۶۲.۰۰۰ متر مربع است و در داخل آن شعبه‌ای از هتل لوکس پارادور ناسیونال، راهروهای گوتیک باقی‌مانده از قرن ۱۴، اتاق طلایی، اتاق مزانین و پاسیو باقی‌مانده از قرن چهارده وجود دارد. نمازخانه سن رومان نونات، برج مینونا و کلیسای دانشگاهی سنت ویچنچ، با دیوارهایی احاطه شده‌اند که بخش خارجی آنها مربوط به قرن ۱۷ است.
برج مینونا مروارید قلعه است. این بنای مدور از قرن یازدهم باقی مانده‌است که به سبک رومی ساخته شده و بیش از ۱۰ متر قطر و در حال حاضر ۱۵ متر طول دارد. ارتفاع این برج قبلا بیشتر بوده است، اما در قرن ۱۸ تخریب شده و به وضعیت فعلی درآمد. کلیسای دانشگاهی سان ویچنچ یکی از برجسته‌ترین بناهای دوره رومی کاتالونیاست. این بنا در سال ۱۰۴۰ در سایت کلیسای قدیمی قلعه ساخته شده و به دلیل وسعت و درخشندگی خود، معروف است.
این بنا از سه سوله با محراب و یک سردابه پر زرق و برق در زیر آن ساخته شده است که به نام نمازخانه رلیکس معروف است، زیرا برای مدتی محل نگهداری بقایای سه قدیسی بود که هم اکنون در کلیسای جامع سولسونا نگهداری می‌شوند. دهلیز با استفاده از نقاشی های دیواری از قرن دوازدهم تزئین شده بود که امروزه در موزه ملی هنر کاتالونیا نگهداری می‌شوند. یکی از واقعیتهای جالب در مورد قلعه این است که کارگردان اورسون ولز چندین صحنه یک فیلم معروف خود را در نیمه شب (۱۹۶۵) در آنجا فیلمبرداری کرد.
محله یهودیان ژیرونا
محله یهودیان ژیرونا، بخشی از شهر قدیمی ژیروناست که بین قرن‌های ۱۲ تا ۱۵ میلادی، محل سکونت یهودیان ژیرونا بود و در حال حاضر در یکی از کنیسه های این محل به موزه ای برای معرفی و نگهداری آثار مربوط به دوران سکونت یهودیان در این شهر تبدیل شده است. محله یهودیان، معروف به “ال ند”، از لحاظ معماری و تاریخ یکی از مناطق جالب توجه در شهر ژیرونا است. قدمت سکونت یهودیان در ژیرونا به سال ۹۸۲ باز می‌گردد، اما تا سال ۱۱۶۰، یهودیان فاقد بخش خاص خود در شهر بوده و در سایر محلات شهر پراکنده بودند.
یهودیان اجتماع بسیار مهمی در کاتالونیا بودند که تا زمان اخراج آنها در سال ۱۴۹۲ در شهرهای مختلف تأسیس شده بودند. رفتار شاه با یهودیان کاتالونیا متفاوت از دیگر گروه‌های قومی و مذهبی بود، آنها نسبت به بقیه جمعیت مالیات بیشتری می‌پرداختند اما حق داشتند از پادشاه حمایت کنند. آنها سازمانهای رسمی خود را داشتند و مستقل از سازمانهای مسیحی مستقر در شهر بودند. آنها دبیران، کارمندان دولت و غیره داشتند و تنها ساختار قضایی آنها در ترکیب با گروه‌های دیگر بود.
بعد از بارسلونا، ژیرونا دومین جامعه یهودی در کاتالونیا را در اختیار داشت و از این رو بین قرن‌های دهم و پانزدهم میلادی، یهودیان نقش مهمی در شهر و امور مربوط به آن داشتند. این موضوع تا سال ۱۴۹۲ و تغییر دین اجباری یهودیان به کاتولیک ادامه داشت. یهودیانی که از تغییر دین خودداری کردند از این کشور اخراج شدند.
محله یهودیان ژیرونا یکی از مهمترین و بهترین جامعه های یهودی در اروپای غربی است. این محله، مجموعه‌ای پر از خیابان‌های باریک و پر پیچ و خم، ساختمانهایی متعلق به دوره‌های مختلف و یک جاذبه گردشگری عالی برای شهر ژیروناست. خیابان اصلی این محله ‘کاره دا لا فورکا نام دارد که بسیاری از خانواده‌های یهودی در قرن ۱۲ در امتداد آن ساکن شدند.
این محله در در داخل دیوارهای شهر قرار داشته و دارای رستوران‌ها و کافه‌های جذاب زیادی است. پیاده روی در این قسمت از شهر سفر به زمان است هرچند که توصیه می شود به هنگام بازدید از آن کفش‌های راحت بپوشید! زیرا خیابان‌های این محله دارای پستی و بلندی‌های زیاد و کف سنگفرش است. این محله قطعاً یکی از مناطقی است که هنگام بازدید از ژیرونا باید ببینید.
خانه‌های رودخانه اونیار
رودخانه اونیار (ریو اونیار)، رودخانه‌ای است که از ژیرونا عبور کرده و شهر را به دو قسمت تقسیم می‌کند: در ساحل سمت چپ منطقه ال مرکادال و بخش مدرن ژیرونا قرار دارد و مرکز تاریخی ژیرونا با معماری قرون وسطایی خود در سمت راست آن واقع شده‌است. جالب‌ترین و زیباترین قسمت رودخانه اونیار از پلازا کاتالونیا شروع شده و تا پل سانت فلیو ادامه دارد.
خانه ای در سمت راست رودخانه اونیار قرار دارد که در قرن هفدهم ساخته شده و بیشتر آن در قرن بیستم مرمت شده است. بخشی از ساحل رودخانه اونیار که از خانه‌های بهم چسبیده رنگارنگ پوشیده شده، از پلازا کاتالونیا آغاز می‌شود. این خانه ها در طی سال‌ها ساخته شده‌اند و جلوه‌ای از یک شهر کوچک مدیترانه‌ای را نشان می دهند. نماها مطابق با پالت رنگی خاصی نقاشی شده اند.
خانه‌های رودخانه احتمالاً ساختمانهایی هستند که تصویر آنها بر روی اکثر کارت‌پستال‌های ارسال شده به هنگام بازدید از ژیرونا نقش بسته است. تنها خانه ای که رنگی ندارد خانه ماسئو، یکی از مشهورترین هنرمندان ژیروناست. چندین پل برای عبور از یک مکان به مکان دیگر روی رودخانه اونیار وجود دارد. برجسته ترین آنها پل ظریف و باریک د ان گومز است و توسط گوستاو ایفل در سال ۱۸۲۶، طراح برج ایفل در پاریس و با استفاده از میله‌های فلزی سرخ‌رنگ ساخته شده است.
