اسکیزوفرنی چیست؟ علائم، علل، درمان و داروها

اسکیزوفرنی (schizophrenia) یک بیماری روانی جدی و مزمن است که افکار و رفتار فرد را مختل می‌کند و در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به روان‌پریشی شود. اسکیزوفرنی یک بیماری روانی ناتوان کننده است که بیش از 1 درصد از جمعیت جهان را مبتلا می‌کند. افراد مبتلا به این اختلال اندیشه دچار توهم و تفکر بی‌نظم بوده و مستعد اعتقادات دروغین و پارانوئید هستند. این و سایر علائم اغلب باعث ترس، انزوا و یا تعامل دشوار می‌شوند.

اختلال شخصیت اسکیزوفرنی عوارض بسیار زیادی بر خانواده‌های آسیب‌دیده دارد. بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در حفظ شغل یا زندگی مستقل مشکل دارند. هرچند تشخیص و درمان به ویژه در شروع علائم بسیار مهم است. این به افراد مبتلا به تشخیص اسکیزوفرنی اجازه می‌دهد زندگی معنادار و مثمر ثمر داشته باشند.

اسکیزوفرنی در افراد

اسکیزوفرنی مردان و زنان را به تعداد مساوی رنج می‌دهد. در همه گروه‌های قومی در سراسر جهان با نرخ‌های مشابهی بروز می‌کند. با این حال، بروز علائم و سن شروع این نمونه از انواع اختلال شخصیت بین جنس‌ها متفاوت است. مردانی که علائم منفی بیشتری دارند در سنین جوانی علامت‌دار می‌شوند. اوج سن برای شروع در مردان بین 21 تا 25 سال است.

به احتمال زیاد زنان بین 25 تا 30 سال و دوباره بعد از 45 سالگی به این بیماری مبتلا می‌شوند. در خانم‌هایی که این بیماری دیرتر شروع می‌شود، تغییرات هورمونی مرتبط با پیری یا یائسگی محتمل است. این یک عامل کمک کننده اما با مکانیسم نامشخص است که باعث بحث در زمینه روانپزشکی شده است.

اسکیزوفرنی به ندرت در کودکان رخ می‌دهد. تشخیص اسکیزوفرنی در نوجوانان می‌تواند دشوار باشد زیرا اولین علائم بیماری می‌تواند شامل ترک تحصیل، دوری از دوستان، افت نمره، مشکلات خواب و تحریک‌پذیری – رفتارهای متداول در نوجوانان – باشد. دوره قبل از شروع حاد به عنوان دوره خارج از بدن شناخته می‌شود و غالباً شامل دوری از دیگران و افزایش افکار و ظن‌های غیرمعمول است.

در صورت مشکوک بودن یک دوره غیرمترقبه، دریافت نظر حرفه‌ای بسیار مهم است. زیرا مداخله زود هنگام (قبل یا فقط دنبال کردن یک قسمت اول روانی) می‌تواند علائم را به حداقل برساند و روند بیماری را تغییر دهد و منجر به عملکرد بسیار بالاتر شود.

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است خصومت یا پرخاشگری نشان دهند. البته لازم به ذکر است که اکثریت قریب به اتفاق افرادی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند، پرخاشگر نیستند و برای خود خطرناکتر از دیگران هستند.

اسکیزوفرنی به طور معمول یک بیماری مزمن است و افراد مبتلا به این تشخیص در طول زندگی با علائم کنار می‌آیند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی زندگی با ارزش و معناداری را در جوامع خود انجام می‌دهند.

علائم بیماری اسکیزوفرنی چیست 

علائم اسکیزوفرنی توسط DSM-5 به عنوان مثبت و منفی طبقه‌بندی می‌شوند، که هر یک شامل مجموعه‌ای از رفتارها است. همچنین ممکن است علائم شناختی وجود داشته باشد که تشخیص آنها سخت‌تر است زیرا عملکرد روانی فرد در حال حاضر مختل است.

برای تشخیص این بیماری، علائم حاد باید برای یک دوره یک ماهه وجود داشته باشد و علائم مداوم یک اختلال باید حداقل برای شش ماه وجود داشته باشد. علیرغم شدت علائم آنها، بسیاری از افرادی که به اسکیزوفرنی مبتلا شده‌اند، از این بیماری آگاهی ندارند.

علائم مثبت

علائم مثبت به وجود رفتارهای روانپریشی که در افراد سالم دیده نمی‌شود اشاره دارد. افرادی که علائم مثبت دارند اغلب با واقعیت “تماس را از دست می‌دهند”. علائم مثبت شامل موارد زیر است:

• توهم

  مانند شنیدن صداها در اسکیزوفرنی رایج است. انواع دیگر توهم شامل دیدن افراد یا اشیائی که وجود ندارند، بوهایی که هیچ‌کس دیگری آن را تشخیص نمی‌دهد و احساس چیزهایی مانند انگشتان نامرئی است.

• هذیان

  اعتقادات دروغینی است که حتی پس از آنکه افراد دیگر ثابت کنند که اعتقادات صحیح و منطقی نیست، ادامه دارد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌توانند توهماتی داشته باشند که عجیب به نظر می‌رسند.

  از جمله اینکه معتقد باشند همسایگان می‌توانند با امواج مغناطیسی رفتار خود را کنترل کنند. بعضی اوقات آنها معتقدند که شخص دیگری مانند یک شخصیت مشهور تاریخی هستند. آنها ممکن است هذیان پارانوئید داشته باشند و معتقدند که دیگران سعی در آسیب رساندن به آنها دارند.

• اختلالات اندیشه

  روش‌های غیرمعمول یا ناکارآمد تفکر است. یک شکل از اختلال تفکر “تفکر بی‌نظم” نامیده می‌شود. این در شرایطی است که فرد در سازماندهی افکار خود یا پیوند منطقی با آنها مشکل دارد. آنها ممکن است به شیوه‌ای گیج‌کننده صحبت کنند که درک آن دشوار است. شکل دیگر “فکر مسدود کردن” نامیده می‌شود.

  این در شرایطی است که شخص در وسط یک فکر، ناگهان حرف خود را متوقف می‌کند. وقتی از وی پرسیده شود که چرا او صحبت را متوقف کرده است، ممکن است بگوید که احساس می‌کند که انگار این فکر از سرش گرفته شده است. فرد مبتلا به این علائم ممکن است کلمات یا نئوشناسی‌های بی‌معنا را تشکیل دهد.

• اختلالات حرکتی

  ممکن است به عنوان حرکات بدن آشفته ظاهر شود. فرد دارای اختلال حرکتی ممکن است حرکات خاص را بارها و بارها تکرار کند. در حالت افراط، ممکن است یک فرد به صورت کاتاتونیک درآید. کاتاتونیک وضعیتی است که فرد در آن حرکت نمی‌کند و به دیگران پاسخ نمی‌دهد. کاتاتونیک امروزه نادر است، اما در گذشته به دلیل عدم دسترسی به درمان بیماری اسکیزوفرنی شایع‌تر بود.

علائم منفی بیماری اسکیزوفرنی چیست 

علائم منفی با اختلال در احساسات و رفتارهای عادی همراه است. شناخت این علائم به عنوان بخشی از این اختلال سخت‌تر است و می‌تواند با افسردگی یا سایر شرایط اشتباه شود. این علائم شامل موارد زیر است:

• تأثیر سطحی (چهره فرد حرکت نمی‌کند یا آنها با صدای کسل‌کننده یا یکنواخت صحبت می‌کنند)
• عدم لذت در زندگی روزمره
• عدم توانایی برای شروع و تداوم فعالیت‌های برنامه‌ریزی شده
• صحبت کم، حتی وقتی مجبور به تعامل باشند.

افرادی که علائم منفی دارند در انجام کارهای روزمره به کمک نیاز دارند. آنها غالباً از بهداشت اساسی شخصی غفلت می‌کنند. این ممکن است باعث شود آنها تنبل شوند یا تمایل به کمک کردن به خود نداشته باشند. اما این مشکلات علائم ناشی از این اختلال است.

نقص‌های شناختی معمولاً در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی وجود دارد. اما تشخیص آنها به عنوان بخشی از این اختلال دشوار است. اغلب، آنها فقط هنگام انجام آزمایش‌های دیگر تشخیص داده می‌شوند. علائم شناختی شامل موارد زیر است:

• عملکرد ضعیف اجرایی (توانایی درک اطلاعات و استفاده از آن در تصمیم‌گیری)
• مشکل در تمرکز یا توجه
• مشکلات عملکرد حافظه (امکان استفاده از اطلاعات بلافاصله پس از یادگیری آن)
• سرعت پردازش آهسته‌تر

علائم شناختی غالباً زندگی را دشوار می‌کنند. آنها می‌توانند باعث ناراحتی عاطفی زیادی شوند. علاوه بر این، افراد اطراف یک فرد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است متوجه نقص شناختی نباشند. بنابراین وقتی فرد به طور فزاینده گیج یا فراموش‌کار می‌شود، افراد اطراف به راحتی ناامید می‌شوند. در نسخه‌های قبلی DSM ، اسکیزوفرنی به انواع زیر طبقه‌بندی می‌شود: پارانوئید، بی‌نظم، کاتاتونیک، تمایز نیافته و غیره.

عوارض بیماری اسکیزوفرنی چیست 

اسکیزوفرنی که بدون درمان باقی مانده است، می‌تواند منجر به مشکلات شدیدی شود که بر هر حوزه زندگی تأثیر می‌گذارد. عوارضی که اسکیزوفرنی ممکن است ایجاد کند یا با آن در ارتباط باشد عبارتند از:

• خودکشی، اقدام به خودکشی و افکار خودکشی
• اختلالات اضطرابی و وسواس فکری (OCD)
• افسردگی
• سوء‌مصرف الکل یا سایر داروها از جمله نیکوتین
• عدم توانایی در کار یا حضور در مدرسه
• مشکلات مالی و بی‌خانمانی
• انزوای اجتماعی
• مشکلات بهداشتی و پزشکی
• قربانی شدن
• رفتار پرخاشگرانه، اگرچه غیر معمول است.

علل اسکیزوفرنی 

کارشناسان معتقدند که اسکیزوفرنی توسط عوامل مختلفی ایجاد می‌شود.

ژن‌ها و محیط زندگی

دانشمندان از قبل می‌دانند که اسکیزوفرنی در خانواده‌ها جریان دارد. این بیماری تقریباً در حدود 1 درصد از جمعیت عمومی رخ می‌دهد. اما در 10 درصد از افرادی که یک خویشاوند درجه یک با این اختلال دارند مانند والدین، ​​برادر یا خواهر بروز می‌کند.

افرادی که از خویشاوندان درجه دوم (خاله، عمو، پدربزرگ و مادربزرگ) مبتلا به این بیماری هستند، بیشتر از جمعیت عمومی به اسکیزوفرنی مبتلا می‌شوند. خطر برای یک دوقلو یکسان در فرد مبتلا به اسکیزوفرنی بالاتر است. این فرد حدود 50 درصد احتمال ابتلا به این اختلال را دارد.

اسکیزوفرنی بسیار مولتی ژنی است. به این معنی که توسط ژن‌های مختلفی ایجاد می‌شود. و هیچکدام به تنهایی برای تولید نتیجه کافی نیستند. متخصصان ژنتیک رفتاری معتقدند که نمره خطر ابتلا به بیماری اسکیزوفرنی (PRS) برای افشای اسکیزوفرنی قریب‌الوقوع است.

به خصوص برای موارد غیرمترقبه، به معنی افرادی که بیشترین خطر ابتلا به این اختلال را دارند. با این حال، عوامل محیطی نیز در حال بازی هستند. از جمله قرار گرفتن در معرض ویروس‌ها یا سوء‌تغذیه قبل از تولد، مشکلات هنگام تولد و سایر عوامل شناخته نشده.

مصرف مواد مخدر

تحقیقات نشان می‌دهد استفاده از مواد مخدر در دوران نوجوانی و بزرگسالی می‌تواند خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را افزایش دهد. یک شواهد در حال رشد نیز نشان می‌دهد که استعمال ماری‌جوانا خطر ابتلا به روان‌پریشی را افزایش می‌دهد.

اگرچه این ممکن است فقط در افرادی که در معرض خطر زیاد هستند به دلیل عوامل ژنتیکی رخ دهد. هرچه استفاده کننده جوان‌تر باشد و بیشتر استفاده کند، خطر ابتلا به یک قسمت روانی بیشتر می‌شود.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنند

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب آگاهی ندارند که مشکلات آنها ناشی از یک اختلال روانی است که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. بنابراین اغلب، کمک به آنها به دست خانواده یا دوستان انجام می‌شود.

کمک به شخصی که ممکن است اسکیزوفرنی داشته باشد

اگر فکر می‌کنید شخصی که می‌شناسید ممکن است علائم اسکیزوفرنی داشته باشد، در مورد نگرانی‌های خود با او صحبت کنید. اگرچه شما نمی‌توانید کسی را وادار کنید که به دنبال کمک حرفه‌ای باشد. اما می‌توانید دلگرمی و پشتیبانی را ارائه داده و به دوست خود کمک کنید تا یک پزشک متخصص یا متخصص بهداشت روان پیدا کند.

اگر عزیز شما برای خود و دیگران خطر ایجاد کرده یا نتوانسته است غذای خود، لباس یا پناهگاه خود را تأمین کند، ممکن است لازم باشد با اورژانس تماس بگیرید تا فرد عزیز شما از طریق روحی ارزیابی شود.

درمان اسکیزوفرنی 

درمان اسکیزوفرنی در از بین بردن علائم بیماری متمرکز است. درمان‌ها شامل داروهای ضد روان‌پریشی و روان‌درمانی است. توجه به این نکته مهم است که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در معرض خطر خودکشی قرار دارند: 5-6 درصد از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی توسط خودکشی می‌میرند و 20 درصد حداقل یک بار اقدام به خودکشی می‌کنند. کمک به این وضعیت قابل درمان برای به حداقل رساندن خطر خودکشی بسیار مهم است.

بستری شدن

در صورت بروز خطری برای خود یا دیگران، بستری شدن در بیمارستان ممکن است در مرحله حاد بیماری ضروری باشد. برای اطمینان از مصرف داروهای لازم در بیمارستان، بستری شدن در بیمارستان اغلب توصیه می‌شود.

دارو برای اسکیزوفرنی 

داروهای ضد روان‌پریشی بیماران را تا حد زیادی بهبود داده‌اند. اینها علائم روانی را کاهش می‌دهند و معمولاً به بیمار اجازه می‌دهند تا به طور مؤثرتر و مناسب‌تر عمل کند. داروهای ضد روان‌پریشی در حال حاضر بهترین درمان موجود هستند. اما اسکیزوفرنی را درمان نمی‌کنند یا اطمینان حاصل نمی‌کنند که هیچ قسمت روانی دیگری وجود نخواهد داشت.

مبتلایان به اسکیزوفرنی ممکن است با داروهای ضد روان‌پریشی نسل اول یا دوم درمان شوند. داروهای نسل دوم معمولاً توسط پزشکان و بیماران ترجیح داده می‌شود. زیرا خطر کمتری از عوارض جانبی جدی دارند. داروهای ضد روان‌پریشی اغلب در درمان علائم مثبت اسکیزوفرنی، به ویژه توهم و هذیان بسیار مؤثر هستند. آنها با علائم منفی مانند کاهش انگیزه و بیان عاطفی، به طور معمول به همان اندازه مفید نیستند.

داروهای ضد روان‌پریشی قدیمی (نورولپتیک‌ها) مانند هالوپریدول یا کلروپرومازین ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند که شبیه علائمی است که درمان آن دشوارتر است. از قبیل افتادگی و اختلالات حرکتی. اغلب، کاهش دوز یا جابجایی به یک داروی دیگر ممکن است این عوارض جانبی را کاهش دهد.

داروهای جدیدتر از جمله اولانزاپین، کوئیتاپین، ریزپریدون، زیپراسیدون، آریپیپرازول و پالپریدون کمتر به نظر می‌رسد که این مشکل را داشته باشند. بعضی اوقات وقتی افراد مبتلا به بیماری افسرده می‌شوند. علائم دیگر ممکن است بدتر شوند. علائم ممکن است با افزودن داروی ضد افسردگی بهبود یابد.

داروهای ضد روان‌پریشی نسل دوم

این داروهای نسل دوم جدید به طور کلی ترجیح داده می‌شوند. زیرا در مقایسه با داروهای ضد روانپزشکی نسل اول خطر کمتری از عوارض جانبی جدی دارند. داروهای ضد روان‌پریشی نسل دوم شامل موارد زیر است:

• آریپیپرازول (ابیلیفای)
• آسناپین (سافریس)
• بركسپيپرازول (رکسولتی)
• کارپیرازین (وریلار)
• کلوزاپین (کلوزاریل، ورساکلوز)
• ایلوپریدون (فنپ)
• لورازیدون (لاتودا)
• اولانزاپین (زیپرکسا)
• پالیپریدون (اینوگا)
• کوتیاپین (سرووکل)
• ریسپریدون (رسپیدرال)
• زیپراسیدون (ژئودون)

داروهای ضد روان‌پریشی نسل اول

این داروهای ضد روان‌پریشی نسل اول دارای عوارض جانبی مکرر و بالقوه قابل توجه هستند. از جمله احتمال بروز یک اختلال حرکتی (دیسکینزی تاردیو) که ممکن است برگشت‌ناپذیر باشد. داروهای ضد روان‌پریشی نسل اول شامل موارد زیر هستند:

• کلرپرومازین
• فلوفنازین
• هالوپریدول
• پرفنازین

این داروهای ضد روان‌پریشی اغلب ارزانتر از ضد روان‌پریشی‌های نسل دوم به ویژه نسخه‌های عمومی هستند که در صورت لزوم درمان طولانی مدت می‌تواند مورد توجه باشد.

پاسخ به دارو

داروی ضد روان‌پریشی معمولاً به صورت قرص یا مایع است. برخی از داروهای ضد روان‌پریشی به شکلی تزریقی هستند که یک یا دو بار در ماه تجویز می‌شوند. علائم اسکیزوفرنی، مانند احساس اضطراب و داشتن توهم، معمولاً طی روزها از بین می‌روند. علائمی مانند توهم معمولاً طی چند هفته از بین می‌روند. بعد از گذشت حدود شش هفته، بسیاری از افراد شاهد پیشرفت‌های زیادی خواهند بود.

ممکن است علائم برخی از افراد عود کند. به این معنی که علائم آنها برمی‌گردد یا بدتر می‌شود. معمولاً عود بیماری هنگامی اتفاق می‌افتد که افراد از مصرف دارو خودداری کنند، یا وقتی که آن را متناقض مصرف می‌کنند. بعضی از افراد به دلیل احساس بهتر بودن یا وقتی احساس می‌کنند دیگر به آن احتیاج ندارند دارو را متوقف می‌کنند. هیچ‌کس نباید بدون مکالمه با پزشک خود مصرف داروی ضد روان‌پریشی را قطع کند.

عوارض جانبی دارو

داروهای ضد روان‌پریشی عوارض جانبی ناخواسته بسیاری دارند. عوارض جانبی شامل خواب‌آلودگی، بی‌قراری، اسپاسم عضلان ، خشکی دهان، لرزش، تاری دید، ضربان سریع قلب، حساسیت به آفتاب، بثورات پوستی یا مشکلات قاعدگی برای خانم‌ها است. داروهای ضد روان‌پریشی غیر عادی می‌ توانند باعث افزایش عمده وزن و تغییر در متابولیسم فرد شوند.

این ممکن است خطر ابتلا به دیابت و کلسترول خون فرد را افزایش دهد. وزن، سطح گلوکز و میزان چربی فرد باید همزمان با مصرف داروی ضد روان‌پریشی توسط پزشک کنترل شود. داروهای معمولی ضد روان‌پریشی می‌توانند عوارض جانبی مربوط به حرکات بدنی مانند سفتی، اسپاسم عضلانی مداوم، لرزش یا بیقراری ایجاد کنند. بیشتر عوارض جانبی بعد از گذشت چند روز از بین می‌رود و غالباً با تنظیم دوز یا با استفاده از داروهای دیگر می‌توان آن را با موفقیت مدیریت کرد.

یک اثر جانبی طولانی‌مدت ممکن است مشکل جدی‌تری ایجاد کند. حرکت پریشی دیررس (tardive dyskinesia) یک اختلال است که با حرکات غیر ارادی که اغلب بر دهان، لب‌ها و زبان و بعضی اوقات سایر قسمت‌های بدن تأثیر می‌گذارد، مشخص می‌شود. حرکت پریشی دیررس در بین افرادی که از داروی ضد روان‌پریشی غیر عادی استفاده می‌کنند کمتر دیده می‌شود.

اما ممکن است برخی از افراد هنوز هم حرکت پریشی دیررس دریافت کنند. افرادی که فکر می کنند ممکن است دچار حرکت پریشی دیررس شوند باید قبل از قطع داروی خود با پزشک خود مشورت کنند.

روان‌درمانی

درمان‌های روان‌درمانی می‌تواند به افراد مبتلا به اسکیزوفرنی که در حال حاضر در داروهای ضد روانپزشکی تثبیت شده‌اند، کمک کند. این روش‌های درمانی به افراد کمک می‌کند تا با چالش‌های روزمره بیماری خود، مانند دشواری در برقراری ارتباط، مراقبت از خود، کار و ایجاد و حفظ روابط، مقابله کنند. یادگیری و استفاده از مکانیسم‌های مقابله‌‌ای برای رفع این مشکلات به افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اجازه می‌دهد تا معاشرت کرده و در مدرسه و محل کار خود شرکت کنند.

همچنین بیمارانی که تحت درمان منظم قرار می‌گیرند، احتمالاً از ادامه داروهای خود استفاده می‌کنند؛ و با احتمال آنکه عود کنند بستری نمی‌شوند. یک درمانگر می‌تواند به بیماران در درک بهتر و سازگاری با زندگی با اسکیزوفرنی کمک کند. درمانگر می‌تواند در مورد این اختلال، علائم شایع یا مشکلاتی که ممکن است بیماران تجربه کنند و اهمیت ماندن بر روی داروها، آموزش ارائه دهد.

مهارت‌های مدیریت بیماری اسکیزوفرنی چیست 

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌توانند در مدیریت بیماری خود نقش موثری داشته باشند. هنگامی که بیماران حقایق اساسی در مورد اسکیزوفرنی و درمان آن را یاد بگیرند، می‌توانند در مورد مراقبت از آنها تصمیمات آگاهانه‌ای بگیرند. اگر آنها بدانند که چگونه می‌توانند علائم هشدار‌دهنده اولیه عود را بفهمند و برنامه‌ای برای پاسخ داشته باشند، بیماران می‌توانند یاد بگیرند که از عود جلوگیری کنند. بیماران همچنین می‌توانند از مهارت‌های مقابله‌ای برای مقابله با علائم مداوم استفاده کنند.

درمان یکپارچه برای اختلال در مصرف مواد همزمان

اختلال در مصرف مواد شایع‌ترین اختلال همزمان در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی است. با این وجود بسیاری از برنامه‌های درمانی نیازهای خاص افراد مبتلا به اسکیزوفرنی را برطرف نمی‌کنند.

توانبخشی

توانبخشی شامل طیف گسترده‌ای از مداخلات غیر پزشکی با تأکید بر آموزش‌های اجتماعی و حرفه‌ای برای کمک به بیماران برای غلبه بر مشکلات است. از آنجا که اسکیزوفرنی معمولاً در سال‌های مهم زندگی شغلی (در سنین 18 تا 35 سالگی) در افراد ایجاد می‌شود و از آنجا که این بیماری باعث می‌شود تفکر عادی و عملکرد با مشکل روبرو شود، بیشتر بیماران آموزش لازم را در مهارت‌های مورد نیاز یک شغل را دریافت نمی‌کنند.

برنامه‌های توانبخشی وقتی که شامل آموزش شغلی و درمانی خاص باشد که به منظور بهبود مهارت‌ های شناختی یا تفکر طراحی شده‌اند به خوبی کار می‌کنند. این برنامه‌ها می‌تواند شامل مشاوره حرفهای، آموزش شغلی، حل مسئله، مهارت‌های مدیریت پول، استفاده از حمل و نقل عمومی و آموزش مهارت‌های اجتماعی باشد. برنامه‌هایی مانند این، به بیماران کمک می‌کنند تا شغل خود را حفظ کنند؛ جزئیات مهم را به خاطر بسپارند؛ و عملکرد آنها را بهبود بخشند.

روان‌درمانی فردی

روان‌درمانی شخصی شامل گفتگوهای برنامه‌ریزی شده منظم بین بیمار و یک متخصص بهداشت روان است. این جلسات ممکن است بر مشکلات، تجربیات، افکار، احساسات یا روابط فعلی یا گذشته باشد. رابطه مثبت با یک درمانگر منبع قابل اعتماد اطلاعات، همدلی، تشویق و امید را به بیمار می‌دهد که همه این موارد برای مدیریت بیماری ضروری است.

این درمانگر با آموزش آنها در مورد دلایل، علائم یا مشکلاتی که ممکن است داشته باشد، به بیماران در درک بهتر و سازگاری با زندگی با اسکیزوفرنی کمک می‌کند. اما روان‌درمانی جایگزینی برای داروهای ضد روان‌پریشی نیست.

درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری (CBT) برای اسکیزوفرنی به افراد کمک می‌کند تا واقعیت افکار و برداشت‌های خود را امتحان کنند. از جمله چگونگی “گوش نکردن” به صداها و همچنین نحوه مدیریت علائم آنها به طور کلی. درمان شناختی رفتاری می‌تواند به کاهش شدت علائم کمک کرده و خطر عود را کاهش دهد.

آموزش خانواده

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی غالباً از بیمارستان مرخص می‌شوند. بنابراین مهم است که اعضای خانواده مشکلات مربوط به این بیماری را درک کنند. آنها با کمک یک درمانگر می‌توانند با داشتن زرادخانه راهبردهای مقابله و مهارت‌های حل مسئله برای حمایت از خویشاوند بیمار خود، روش‌هایی را برای به حداقل رساندن شانس عود فرد به دست آورند.

به این ترتیب، افراد خانواده می‌توانند اطمینان حاصل کنند که فرد مبتلا با درمان همراه بوده و بر مصرف داروهای خود ادامه می‌دهد. علاوه بر این، خانواده‌ها باید یاد بگیرند که چگونه می‌توانند خدمات سرپایی و خانوادگی را پیدا کنند.

گروههای خودیار

گروه‌های خودیار برای مبتلایان به اسکیزوفرنی و خانواده‌های آنها رواج زیادی پیدا کرده‌‌اند. اگرچه توسط یک متخصص درمانگر حرفه‌ای هدایت نمی‌شود، این گروه‌ها ممکن است در درمان موثر باشند. زیرا اعضا، ادامه پشتیبانی متقابل و همچنین راحتی در دانستن این افراد تنها نیستند را ارائه می‌دهند.

گروه‌های خودیاری نیز ممکن است عملکردهای مهم دیگری را نیز انجام دهند. خانواده‌هایی که با هم کار می‌کنند می‌توانند به طور مؤثر به عنوان طرفداران تحقیقات و برنامه‌های درمانی بیشتر در بیمارستان و اجتماع عمل کنند. همچنین، گروه‌ها ممکن است بتوانند توجه عمومی را نسبت به تبعیض‌هایی که بسیاری از افراد مبتلا به بیماری‌های روانی با آن روبرو هستند، جلب کنند.

سخن پایانی ایده‌آل مگ

هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از اسکیزوفرنی وجود ندارد. اما رعایت برنامه درمانی می‌تواند به جلوگیری از عود یا بدتر شدن علائم کمک کند. علاوه بر این، محققان امیدوارند که کسب اطلاعات بیشتر در مورد عوامل خطر برای اسکیزوفرنی ممکن است منجر به تشخیص و درمان زودهنگام شود.